پرواز ابدی مهدی حبیبی

مهدی حبیبی، در آخرین پروازش جاودانه شد

مهدی حبیبی رو سال هاست میشناسم. همیشه با علاقه کارهاشو پیگیری میکردم، یکی از بهترین دوستام بود… همیشه پشتکارش برام الگو بود، هیچ وقت خسته نمیشد؛ همیشه با انرژی آرزوهاشو دنبال می کرد، زندگی رو ساده می گرفت و روحیه شاد و خندانش همیشه برای من قابل ستایش بود… همه جا با افتخار اسم ایران رو می برد.. پارسال آبان ماه مهدی از دیواره آیگر پرید، کاری که سال ها آرزوشو داشت و من این خبر رو در سایت به اشتراک گذاشتم و الان…
مدت ها بود می خواستم از مهدی حبیبی بنویسم، از این بمب انرژی که هروقت به مانع میخورد جدی تر به کارهاش ادامه میداد و هرگز خسته نمیشد، از اخبار موفقیتش، اما متاسفانه به دلیل مشغله هایی که داشتم فرصت نمی کردم وبلاگ رو به روز رسانی کنم، و الان که خبر فوتشو شنیدم، با ناباوری دارم این جملات رو می نویسم… از دست دادن یک دوست خیلی دردناکه و نوشتن خبر نبودنش دردناک تر:
                                           مهدی حبیبی کوهنورد، هیمالیانورد، ورزشکار بیس جامپ و قهرمان وینگ سوت ایران
                                                           به دلیل حادثه سقوط 600 متری در سوییس درگذشت…
مدتی پیش بود که مسابقات جهانی وینگ سوت برگزار شد و مهدی از ایران برای اولین بار توی این مسابقات شرکت کرد و موفق شد رتبه ۴۱ دنیارو کسب کنه، با این که هیچ حمایتی نشد و نگران بود که با لباس قدیمی ای که داره نتونه مقامی رو کسب کنه اما تونست رکورد آسیا رو بشکنه و افتخاری دیگه رو برای ما ایرانی ها رقم بزنه… مهدی در یکی از مصاحبه‌های خود گفته بود:

I would rather die young doing what I love than die old living a boring life. If I die, just know that I died happy
ترجیح می‌دهم در جوانی زمانِ انجامِ آنچه عاشقش هستم بمیرم تا اینکه در یک زندگی کسالت‌بار هنگامِ پیری.
اگر مردم بدانید که سرخوش مرده‌ام.”

روحت شاد و تسلیت به خانواده و دوستدارانت…

نوشته متن: مهسا کشکولی